Lass

Na obiad była marchewka z groszkiem. Potem Babcia Mondzialska uśmiechnęła się krzywo i zapytała swojej wnuczki, czy nie chciałaby zjeść jeszcze herbaty. Panna Mondzialska uśmiechnęła się krzywo i odparła, że herbaty się nie je. Odeszła do pokoju, po drodze patrząc w lustro. Lustro również było Mondzialskie, bo pokazywało kogoś z rodziny Mondzialskich. Panna Mondzialska się przeraziła. Kiedy ostatni raz w nie patrzyła, była maleńka. Co to za potwór?..

Lass

Wika nie była zła. Stała się zła dopiero wtedy, kiedy Lass miała większy biust. I kiedy zabrała jej chłopaka.

Lass

Barczysty był pierwszą miłością Panny Mondzialskiej. Często patrzyła na niego piwnymi oczkami, mrugając zawzięcie cieniutką linią rzęs. Gdy Barczysty zaczął ściskać niejaką Wikę Bursztynek - to już przestał być fajny.

Lass

Babcia Mondzialska miała wyjątkowy pokój na parterze domu swojego syna. Spała zwykle na fotelu, z nogami skrzyżowanymi po turecku. Gdy wchodziło się do środka, czuło się zapach cynamonu, którym Babcia Mondzialska posypywała kwiaty, bo ładniej pachniały. Na samym przedzie stał fikuśny fikus, za nim puchaty fotel, na lewo jedyne okno w pokoju. Obok okna wisiały trzy półki: jedna na ramkę ze zdjęciem świętej pamięci Prababci Mondzialskiej, na drugiej stary czarno-biały telewizor, na trzeciej książki, nad książkami obrazek narysowany przez Mamę Mondzialską w pierwszej klasie podstawówki. Pilot do telewizora wisiał pod telewizorem, by Babcia nie musiała go wszędzie szukać. Obok stał już tylko stolik z telefonem i kwiatkami.

Lass

Panna Mondzialska wzięła do ręki kredkę i zaczęła rysować krzywe krzaki. Potem westchnęła i odłożyła kredkę, biorąc do rąk czarny flamaster. Tym razem spod jej dłoni wyszły tajemnicze i bezsensowne rysunki gotyckich kobiet, w tym jeden portret jej własnej osoby.

+++

Próba narysowania czegoś do tego cytatu :)