praca konkursowa! by Olimanga

Wietrzny, wiosenny poranek, Londyn. Ludzie przechodzili tłumami obojętnie obok zmarzniętej nastolatki, czekającej na swojego chłopaka. Jedynie mały kundelek zainteresował się jej losem. przysiadł przy jej zmarzniętych stópkach-kopytkach. Chłopak Riki - Lucek - stał kilka metrów dalej, próbując uzbierać pieniądze na jedzenie. Dziewczyna przymrużyła oczy i delikatnie obdarowała go zmęczonym uśmiechem. Po chwili wyciągnęła swą zdeformowaną rękę w stronę pieska i pogładziła go po łepku.
- Co tu robisz? Ty też nie masz domu? - zapytała go w nadziei na odpowiedź, lecz ten zamerdał jedynie ogonem
- A ty? - usłyszała nagle dziewczęcy głos znad swojej głowy
- To samo, co on - odpowiedziała Rika nieznajomej, unosząc swój rogaty łeb
- Siedzisz z wyciągniętym językiem i merdasz ogonem?
- Języka nie pokazuję, ale ogonem merdać mogę.
- A sztuczkę zrobisz? Umiesz aportować?!
- Nie... - odparła Rika z ironią w głosie
- Eee... no to idę...
- Nie, czekaj! - brudna, potargana dziewczyna rzuciła się na strojną, niebieskowłosą nastolatkę i pociągnęła ją za spódnicę - Weeeź mnie ze sobą! D:
- Rika, co się dzieje? - powiedział zakłopotany Lucek, zaglądając pod kaptur uciekinierki z Meksyku
- Idziemy na zakupy! - krzyknęła niebieskowłosa wyciągając Rikę za rękę i ciągnąc za sobą w stronę butiku - Jestem Mirix!
- Ehe... ehm... - odpowiedziała zdezorientowana
Rika spojrzała na Lucka i przytaknęła, a rozumieli się bez słów. Wiadomo było, że obojgu jest ta sytuacja obojętna, a Mirix nie stwarza zagrożenia.
Szczeniaczek zaszczekał za swoją nową panią, lecz Lucuś wziął go na ręce i wrócił do zbierania pieniędzy.

Rika stanowczo wyróżniała się z tłumu. I nie mówię tu o rogach, skrzydłach i ogonie - jej ubranie było brudne i podarte. Lecz zanim obsługa i klienci zauważyli nietypowo wyglądającą dziewczynę, Mirix wytarła jej twarz chusteczkami i za chwilę obie wylądowały w przebieralni przymierzając krótkie spódniczki i bluzki bez rękawów. Nie minęła godzina, a wyszły obie wyposażone w masę ciuchów dla Riki i Lucka.
- No, to teraz jedzonko! - wykrzyczała radośnie Mirix, klepiąc się po brzuchu - Idź po swojego faceta!
- Nie możemy cię tak obciążać kosztami, już i tak wydałaś masę pieniędzy...
- Nie gadaj, to dopiero początek!
Rika obdarowała swoją nową znajomą zdegustowanym wyrazem twarzy i wzdychając ciężko ruszyła w stronę czerwonoskórego nastolatka i towarzyszącego mu, niegdyś białego, lecz teraz brązowego od kurzu i brudu kundelka płci żeńskiej. Oboje przywitali ją radośnie, po czym Rika rzuciła w Lucka paczką nawilżanych chusteczek.
- Wytrzyj twarz, idziemy na obiad!
- Coś ty taka naburmuszona? Dziewczyna nam pomaga
- A potem będzie nas całe życie ścigać... T-T Ale jestem taka głodna...
Kiedy już byli gotowi, Mirix zaprowadziła ich w stronę najbliższej restauracji. Rika i Lucek zajęli miejsca, gdy ich towarzyszka zamawiała jedzenie. Wkrótce do nich dołączyła.
- To co, może mi coś o was opowiecie, hm? - zapytała z perlistym uśmiechem.
- Dobra... wczoraj z Luckiem uciekaliśmy przed wściekłym psem, przeszliśmy przez ogrodzenie, zahaczyłam o coś i spadłam twarzą w dół. - kiedy ruda dziewczyna zakończyła opowieść, kelnerka przyniosła potrawy. Podała je do stołu, życzyła smacznego i odeszła, zostawiając ich samych. Lucek z Riką zaczęli pałaszować smakołyki, widać było, że dawno nie mieli nic w ustach. Reszta dnia minęła na pogawędkach oraz znalezieniu noclegu dla pary.