by xuh

Crono8

Czytałam, ale zapomniałam i nie skończyłam.

ryuuchi

tak samo ja . n .

Crono8

Dobra!!

Ohyeykoo

Ja miałam wakacje z Punpunem, a potem tylko czekanie na dwunasty i trzynasty tom. Skończyłam tydzień temu i bardzo, bardzo mi się podobało. Mimo że nic nie mogę wiedzieć o życiu japońskiego chłopca i moje współodczuwanie z bohaterem opiera się jedynie na gruncie bycia człowiekiem (hah, człowiekiem) we współczesnym, nerwowym świecie. W takim wieku to szczególnie, bo balast doświadczeń jest podobny. Nie wszystko do mnie dotarło, właściwie wiele rzeczy pozostaje dla mnie niezrozumiałymi. Ale ludzie są dziwni, to chyba prawidłowy efekt, że to dla mnie takie niejasne, co robią i dlaczego? Być może jestem niebystra, w sumie jestem.
Mnie z kolei początek bardzo przekonał, zwłaszcza bohater, mam okropną słabość do ptaszków. To się czyta od początku do końca bez przerysowania, bardzo wciąga!

Ohyeykoo

No i rety, zapomniałam napisać, że zrobiłaś świetne i niepowtarzalne fanarty.
Ach, tak cieszą oczy.

Ohyeykoo

Bardziej przychylna jestem wyznawaniu koncepcji, że ludzie, w ogóle ludzie, łącznie z bohaterami występującymi w "Oyasumi Punpun" są dziwni wszyscy, co do jednego; bardziej niż tej, która głosi, że nikt nie jest dziwny, jeśli poznamy kontekst jego postępowań.
Tłumaczę się, bo nie chcę wyjść na istotę nie myślącą, byle kogo bez doświadczenia życiowego.
Manga daje odczuć paradoksalny surrealizm rzeczywistości. Poza tym piękne widoczki, niesamowita narracja obrazem. To, że Asano Inio tak śmiało, jak tylko się da poświęca nawet kilka stron na zilustrowanie scenerii, że aż przypomina narrację podmiotu niefikcyjnego, odbiorcy.

Myslibora

kurde. nie znałam tej mangi, zaczęłam czytać wasze komentarze, poszłam ją obadać i nie mogę się oderwać. jestem dopiero na 25 chp, ale dla mnie to taki rozbudowany brutalny Mały Książę. cudo.
btw xuh koksisz ostatnio!

Myslibora

przeczytałam do końca kilka dni temu, ale nie mogłam się zebrać, żeby odpisać. Na początku trochę czego innego spodziewałam się po tej mandze - myślałam, że będzie bardziej filozoficzna i że Punpun będzie służył jako metafora, odbicie w lustrze dla przeciętnego człowieka. W miarę jak w jego życiu pojawiały się kolejne dramatyczne sytuacje obraz ten oddalał się, aż w końcu koło 100 rozdziału - przy zdarzeniach z Aiko - manga ku mojemu drobnemu rozczarowaniu była bardziej o Punpunie-głównym bohaterze niż o Punpunie-metaforze. Oczywiście nie przekreśla to faktu, że zawarte są w niej pewne uniwersalne prawdy i analogie, do których czasem ze smutną łatwością można się odnieść... Wszystkie "perypetie" Punpuna po matce Aiko bardzo mi się podobały - były naładowane tak niepokojącymi, pierwotnymi emocjami, że miałam trudność z czytaniem (nie mogłam sobie wyobrazić, jak historia mogłaby zakończyć się w szczęśliwy, a przynajmniej neutralny sposób), ale jednak najbardziej wzruszył mnie początek mangi (do I timeskipa). No i może choroba matki Punpuna. Anyways, w świetny sposób pokazane, jak czasem otworzenie się na ludzi może uchronić przed więzieniem własnych myśli. Świetna lektura, dzięki ;)